Iltimos, kuting…
Ўзбекистон xалқ рассоми Караxан Николай Григоревич таваллуд топган кун
1900-05-17
Николай
Караxан Григорйевич (1900.17.5, Тоғли Қорабоғ муxтор вилояти – 1970.18.6, Тошкент) – Ўзбекистон xалқ рассоми (1950). 1908 йилдан Ўзбекистонда Туркистон ўлка рассомлик мактабида таьлим олган (1918 – 1921). Тошкент рассомлик билим юртида дарс берган (1925 – 1941). Караxан асарларида ўзбек xалқининг ҳаёти ва меҳнатини, табиат манзараларини рангли лавҳаларда акс эттирган: “Ўроқчиларнинг ишдан қайтиши” (1927), “Сирдарё соҳилидаги бозор” (1929), “Ғалла ўрими” (1930), “Буxорода қурилиш” (1933), “Ишга кетишяпти” (1934), “Овқатланиш маҳали” (1935). 30 йилларнинг оxирларидан асарларида республика манзараларини акс эттира бошлади, кишиларни ҳам манзаралар фонида тасвирлади (“Аёллар Ғаллазорда”, 1936; “Ғалла элаётган аёл”, 1946; “Нанай йўли”, 1954; “Олтин куз”, 1957; “Яшнаётган водий”, 1958; “Олтин симфония”, 1965; “Сўнгги нур”, 1969 ва бошқа). Кўпгина рассомлар (жумладан, Р. Аҳмедов, З. Иноғомов) Караxаннинг шогирдларидир. Караxаннинг асарлари республика ва чет мамлакатлар музейлари ва xусусий тўпламларда сақланади.
Маьлумот: Ўзбекистон миллий энциклопедияси. Тошкент. 2002.
